«Αυτό κι αν δεν είναι θαύμα θαυμάτων»
Γράφει ο Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως & Πολυκάστρου κ. Δημήτριος
(από το ημερολόγιο πόνου μιας ιατρού-μητέρας)
ΠΡΟΟΙΜΙΟ («Ναί, ἔρχου, Κύριε Ἰησοῦ»)
Ὁ ἄνθρωπος ―ναί― εἶναι μικρός (μέ ὅρια), ἀλλά γίνεται καί μεγάλος (στήν ἐκκλησιαστική κοινωνία του μέ τό Θεό τῆς ἐνανθρωπήσεως, διασώζοντας τό “κατ᾽ εἰκόνα” καί φθάνοντας τό “καθ᾽ ὁμοίωσιν”). Πάνω σ᾽ αὐτό τό “ὑπαρκτικό δίπολο” μεταξύ ὁρίων καί ὑπερορίων ἀσκεῖται ὁ βίος μας καί ἡ ζωή μας. Ἀπό τότε πού ἐνανθρώπησε, ὁ Θεός μᾶς προσφέρεται ἀπεριόριστα. Τό κλειδί τῆς κοινωνίας μας μαζί Του τό ἔχουμε στά χέρια μας. Εἶναι αὐτό πού μέ τόση ἡρεμία τό μελετᾶμε σάν… “ἀξονική τομογραφία” τῆς Ἀποκαλύψεως: «Ὁ καιρός ἐγγύς ἐστιν. Ὁ ἀδικῶν ἀδικησάτω ἔτι, καί ὁ ῥυπαρός ῥυπαρευθήτω ἔτι. Καί ὁ ἅγιος ἁγιασθήτω ἔτι. Ἰδού ἔρχομαι ταχύ, καί ὁ μισθός μου μετ᾽ ἐμοῦ ἀποδοῦναι ἑκάστῳ ὡς τό ἔργον ἔσται αὐτοῦ. Ἐγώ τό Α καί τό Ω, ὁ πρῶτος καί ὁ ἔσχατος, ἀρχή καί τέλος… Ναί· ἔρχου, Κύριε Ἰησοῦ» (Ἀποκ. κβ’, 11-13, 20).
