Βιογραφικό Πρεσβ. Φωτίου Παπαδιά

Βιογραφικό Πρεσβ. Φωτίου Παπαδιά
(1900 – 1973)

«Ἐν σκηναῖς δικαίων καί ἐν χώρᾳ ζώντων»
π. ΦΩΤΙΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΣ ( 1900 – 1973 )

Ὁ π. Φώτιος Παπαδιάς γεννήθηκε ἀνήμερα τῆς ἐορτῆς τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, τήν 6η Αὐγούστου 1900, στό χωριό Κέδρα Εὐρυτανίας. Ὁ πατέρας του Βασίλειος ἧταν ὁ ἱερέας τοῦ χωριοῦ ἀλλά καί ὁ δημοδιδάσκαλος. Ἀποφοίτησε ἀπό τό Δημοτικό Σχολεῖο τῶν Κέδρων καί τό Σχολαρχείο Καρπενησίου τό 1918. Ὁ πατέρας του ἧταν φτωχός, εἴχε ἀδελφές καί πολλές οἰκογενειακές ὑποχρεώσεις. Γιά τό λόγο αὐτό ὑποχρεώθηκε νά διακόψει γιά ἔνα χρόνο τίς σπουδές του, ἐνῶ τό 1919 κλήθηκε νά ὑπηρετήσει τήν στρατιωτική του θητεία ὡς ὑπαξιωματικός τοῦ ἑλληνικοῦ στρατοῦ, γιά μιά τετραετία.

Ὅταν ἀπολύθηκε τό 1924 ἀπό τό στράτευμα θέλησε, παρά τήν οἰκονομική δυσχέρεια τῆς οἰκογενείας του, νά ἐγγραφεῖ στό Ἱεροδιδασκαλεῖο Ἄρτας, στο ὁποίο φοίτησε ἐπί πέντε χρόνια καί ἔλαβε τό πτυχίο του μέ ἄριστα τό 1929, ἐνῶ τό ἴδιο ἔτος διορίστηκε δημοδιδάσκαλος στήν Πρασιά Εὐρυτανίας καί παράλληλα νυμφεύτηκε τήν Μάρθα Παπαδοπούλου. Στό μονοτάξιο σχολεῖο τῆς Πρασιᾶς ὑπηρέτησε ἐπί τετραετία μέ 100(!!!) μαθητές, ἀφήνοντας ἀξιοζήλευτο ἔργο πού τά σημάδια του χαράκτηκαν τόσο στους μαθητές ὅσο καί στήν τοπική κοινωνία.

Τό 1934 μετατέθηκε στό δημοτικό Σχολεῖο τῶν Κέδρων, ὅπου καί ὑπηρέτησε ὡς δημοδιδάσκαλος γιά 21 συνεχῆ χρόνια μέ εὐδόκιμο ὑπηρεσία μετ’ ἐπαίνου. Τά Χριστούγεννα τοῦ 1939 μέ αἴτηση τῶν κατοίκων τοῦ χωριοῦ ἀλλά καί τῶν ἱερέων τῆς περιοχῆς χειροτονῆται ἱερέας τοῦ χωριοῦ, ὅπως ἀκριβῶς καί ὁ πατέρας του.

Τήν διακονία του καί στά δύο ὑψηλά λειτουργήματα τήν διέκρινε ἡ μετά ζῆλου καί ἔντονου ἀγῶνα ἀφοσίωσή του. Τό 1947 μέ τόν ἀδελφοκτόνο πόλεμο, γλύτωσε ἀπό θαῦμα, πολλές φορές ἀνακρίθηκε καί λεηλατήθηκε οἰκτρότατα. Γιά τό λόγο αὐτό κατέφυγε στήν Ἀθήνα, ὅπου τοποθετήθηκε ὡς ἱερέας στόν Ἅγιο Νικόλαο Πειραιῶς, ὑπηρετώντας γιά δύο χρόνια, ἐνῶ ὡς δημοδιδάσκαλος στό Δημοτικό Σχολεῖο τοῦ Ζωγράφου.

Τό 1950 γυρίζει γιά ἔξι χρόνια στήν ὀργανική του θέση στήν ἰδιαίτερη πατρίδα του, στήν Εὐρυτανία, συμπληρώνοντας 25ετῆ ὑπηρεσία στήν ἑλληνική ὕπαιθρο. Τό 1956 μετατέθηκε στήν Ἀθήνα, ὡς διδάσκαλος τοῦ 28ου Δημοτικοῦ Σχολείου τῆς Β΄ Ἐκπαιδευτικῆς Περιφέρειας Πειραιῶς καί προσωρινά στό 3ο Δημοτικό Σχολεῖο Δραπετσῶνας, καί ὡς ἐφημέριος στον Ἱερό Ναό Ἁγίου Θεράποντος Ζωγράφου.

Ἀφοῦ ὑπηρέτησε γιά δύο χρόνια στό 3ο Δημοτικό Σχολεῖο Α΄ Ἐκπαιδ. Περιφέρειας, κατόπιν πῆρε μετάθεση γιά τό 5ο Δημοτικό Σχολεῖο Καισαριανῆς, ἀπ’ ὅπου καί συνταξιοδοτήθηκε τό 1960, μετά ἀπό 30 χρόνια συνεχοῦς ὑπηρεσίας.

Τήν 21η Μαρτίου 1957 ἀνέλαβε ἐφημεριακά καθήκοντα στόν Ἅγιο Νικόλαο Φιλοπάππου καί τόν Ἰούνιο τοῦ ἴδιου ἔτους πῆρε προσωρινή ἀπόσπαση στό ναό τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέα Ἄνω Πετραλώνων. Τόν Αὔγουστο τοῦ 1958 μετατέθηκε στόν ναό τοῦ Ἁγίου Γερασίμου Ἰλισίων ὅπου καί παρέμεινε γιά δέκα χρόνια. Τόν Νοέμβριο τοῦ 1967 ἐπανῆλθε στόν Ἅγιο Θεράποντα, ὑπηρετώντας ὡς ἐφημέριος μέχρι τήν κοίμηση του, στίς 21 Δεκεμβρίου 1973.

Ὅσοι γνώρισαν τόν παπα Φώτη ἀπό κοντά μιλοῦν γιά ἔνα ἱερέα πρᾶο, γλυκύ, ἄκακο καί μέ πρωτοφανῆ εὐγένεια πρός ὅλους ἀνεξαίρετα. Τά παραπάνω σέ συνδυασμό μέ τήν ταπείνωση πού τόν διέκρινε τόν καθιστοῦσε ἀγαπητό καί σεβάσμιο στούς πάντες. Ἡ πραότητα, ἡ ἐργατικότητα καί ἡ ἀγάπη του γιά τήν Ἐκκλησία καί τήν ἐκπαίδευση, μαζί μέ τίς περιπέτειες τοῦ βίου του τόν κατέστησαν σέ ὑψηλή θέση στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων.

Ἀς εἶναι αἰωνία ἡ μνήμη σου ἀξιομακάριστε παπα Φώτη!